O książce: 2011 / Chilijski poeta i prozaik Roberto Bolaño (1953–2003) żył zaledwie pięćdziesiąt lat i choć zaczął publikować w wieku czterdziestu lat, udało mu się wydał kilkanaście książek i został zdobywcą wielu nagród, w tym bardzo zaszczytnych: hiszpańskiej „Erralde” i wenezuelskiej imienia Romulusa Gallegosa, zwanej „Latynoamerykańskim Noblem”. Wielka sława przyszła do Bolaño po wydaniu „Dzikich detektywów” (1998), a wydana po jego śmierci powieść „2666” otrzymała Nagrodę Salammbo w kategorii „Najlepsza powieść hiszpańska”, została uznana za Księgę Rok w Portugalii, a gazeta The New The York Times umieściła ją na liście dziesięciu najlepszych książek 2008 roku. Bolaño pisał opowiadania zawarte w zbiorze „Zabójcze dziwki” (2001), podobnie jak większość swojej prozy, na emigracji, opuszczając Chile po zamachu stanu w 1973 r., najpierw do Meksyku, a następnie do Hiszpanii. Akcja rozgrywa się w różnych miastach i krajach, które odwiedzał pisarz na wygnaniu. Fabuła jest najbardziej nieoczekiwana - od nostalgicznych przeżyć zabójcy po afrykańską magię w piłce nożnej lub prawdziwe epizody z życia autora, którego wyjątkowy mistrzowski styl przyniósł mu światową sławę.